Poprzednią notkę poświęciłem nieco narwanemu Myronowi Mathissonowi. W styczniu 1939 pisał do Einsteina, do Princeton, że w Krakowie mu pomogli, że ma sensacyjne wyniki, i pieniądze, i paszport, i tak bardzo by chciał przyjechać do Princeton i podyskutować z Einsteinem.....
Jednak Einstein Mathissona do Princeton nie zaprosił. Półtora roku potem Mathisson już nie żył. Co to za sensacyjne wyniki były? Śladów szukać trzeba zapewne w późniejszych pracach Weissenhoffa i kolegów.
A my tu tymczasem powoli, bez sensacji gajką kręcimy. Najpierw pokręciliśmy z małą energią, najmniejszą możliwą, potem szturchnęliśmy gajkę i zaczęła się kołysać. Tak jak bączek poszturchiwany przez Peggy Whitson na tym filmie
Peggy jest znów na ISS i będzie tam marca 2017
Może tym razem zamiast zwykłego drewnianego bąka wzięła ze sobą coś bardziej przypominającego moja gajkę? Bo moją gajkę można wziąć w ręce i zakręcić nią wokół osi z najmniejszym momentem bezwładności. Aby przy tym osiągnąć wartość krętu równą 1, musi się kręcić dość szybko. Stąd ma wtedy największą możliwą, przy danym kręcie, energię kinetyczną.
No i co teraz będzie, gdy Peggy oś gajki szturchnie, nie zwiększając krętu? Możemy jedynie spekulować co będzie, bo na filmie tego nie ma (jeszcze), a i w domu wypróbować trudno. Energii już bardziej zwiększyć nie można, można jej tylko ująć. Zatem gajka nie będzie nam stawiała oporu. Chętnie oś odchyli, jeszcze nas przy okazji może lekko szturchnąć. Odczuć fizycznych wymodelować matematycznie nie mogę, mogę jedynie wymodelować ruch. Gdy podwojona energia kinetyczna naszej gajki (a ma ona, nasza gajka, momenty bezwładności 1,2,3) zmniejszy się z 1 do 0.7, gajka zacznie się kołysać, i to dość mocno:
Jednak nadal nie fika. Jednak już fikaniem trąci. Została nam ta środkowa oś, by ją wypróbować. To ta właśnie oś jest sensacyjna. Przyglądano się jej od ponad stu lat – a fikanie przegapiono.
