W poprzedniej notce wzięliśmy naszą gajkę wirującą wokół osi o największym momencie bezwładności, no i stuknęliśmy ją, jak Peggy Whitson na tym filmie ok 1 min 18 sec
Nasza własna gajka, modelowana na komputerze wedle zasad mechaniki klasycznej, zaczęła się też kołysać, gdy ją prztyknęliśmy, dodając nieco energii
Peggy na filmie bawiła się dalej szturchając wirujący bączek dalej, dodając zakłócający symetrię ciężarek. Można na tym filmie zauważyć, że gdy gajka się już kołysze, i gdy dalej ją szturchamy, są możliwe dwa różne zachowania: może zacząć kołysać się więcej, lub może się nieco ustabilizować. Zależy to przypuszczalnie od tego w jakiej fazie kołysania w którą stronę ją prztykniemy.
Odejmowanie energii, by wróciła do stabilnego obrotu, bez kołysania, nas nie interesuje. Dodajmy więc naszej gajce energii i popatrzmy co będzie. Przy ustalonym kręcie, o wartości umownie równej 1, najniższa podwojona energia kinetyczna 2Ek to 1/I3 = 1/3 =0.333... - dla naszej gajki. Przy tej energii gajka stabilnie wiruje wokół osi z. Zwiększyliśmy 2Ek o 0.01 i otrzymaliśmy to, co wyżej. Zwiększmy zatem o caøe 0.1, z 0.33 do 0.43. Co będzie?
Zwiększyłem. Oto co jest:
Amplituda kołysania się zwiększyła. Nie widać tego gołym okiem, ale: okres obrotu gajki to 20.4, okres kołysania to 24.5. amplituda kołysania się zwiększyła, okres się wydłużył. Na animacji widać jak coś się nagle zrywa, ale to tylko to, że animacja trwa skończony czas, po czym startuje od początku.
Wciąż nic nie fika. Dlaczego nie fika? Co mam zrobić aby zaczęło fikać?
P.S. W komentarzu pod poprzednią notką donosiłem o duchach. Okazało się, że to po prostu prześwity z piątego wymiaru. Pomogło zresetowanie komputera.
