Napisał był Unukalhai w komentarzu pod porzednią notką:
Zakładasz jakiś maksymalizm poznawczy.
Matematyzujemy tylko tyle, ile jesteśmy w stanie "ogarnąć".
A i tak jest tego więcej, niż potrzebne (na dzisiaj).
Myślę tak: a może matematyzujemy za mało? I może nie zawsze matematyzujemy to, co trzeba i tak jak trzeba? A cóż takiego to jest, to nasze matematyzowanie?
Twierdzenie matematyczne ma to do siebie, że jest wieczne, nieśmiertelne. Gdy raz poprawnie udowodnione, będzie obowiązywało na wieki. Podpada pod nasz ideał o prawdzie. Matematyka dostarcza nam praw wiecznych, nieśmiertelnych. Może dlatego właśnie pewne umysły znajdują ucieczkę od przemijającej rzeczywistości w matematyce. Może u mnie samego coś takiego się przejawia?
Matematyka dostarcza prawd wiecznych. Czy zawsze użytecznych? To już jest inne pytanie.
Przeciwieństwem matematyki wydaje się być humanistyka. Miałem ostatnio taką przygodę. Pewna pani doktor nauk humanistycznych poprosiła mnie o napisanie przedmowy do jej książki. Napisałem i w mojej przedmowie metody stosowane w książce określiłem jako nienaukowe. Pani doktor raczej mojej przedmowy w książce nie umieści a książkę wyda. Stosowanych w niej metod raczej nie zmieni, bowiem tak się najwyraźniej nauczyła. Wie, że jak się coś pisze, dobrze podać źródła. Nikt jej nigdy jednak nie wbił do głowy, że źródła należy sprawdzać, bo mogą zwyczajnie kłamać (czy to ze zwykłego lenistwa i z głupoty, czy też dlatego, że ma w tym interes). Czasem sprawdzenie źródła jest trudne, w dobie internetu często jednak można to zrobić przy pomocy paru kliknięć myszką. No, dobrze też znać języki, przynajmniej język angielski, bowiem znakomita większość materiałów naukowych ma swe odbicie w publikacjach w tym języku.
Mojej pani doktor sztuki sprawdzania i porównywania ze sobą różnych źródeł nikt nie nauczył. Nie sądzę by była to powszechna dolegliwość nauk humanistycznych. Gdy jednak humanista zaczyna pisać o fizyce, wymagania są większe.
