Wraz z żoną na dobranockę oglądamy seriale detektywistyczne. Lubimy detektywów. Nauka to też sprawa dla detektywów. Bo zarówno przyroda jak i matematyka, a także historia ukrywają przed nami wiele, zacierają ślady, stwarzaja ślady fałszywe. A może to my, ludzie, utrudniamy sobie życie i bardziej nam odpowiadają ślady fałszywe niż te prawdziwe? Może, jak to napisał Franz Kafka:
Słuszna droga idzie po linie, która nie jest rozpięta wysoko, ale tuż nad ziemią. Ludzie, zdaje się, wiecej się o nią potykają, niż po niej chodzą.
Z drugiej strony tenże Kafka napisał:
Gdybyś szedł równiną, pragnął iść naprzód i mimo to się cofał, byłaby to rozpaczliwa sytuacja; ale że wspinasz się po stromym zboczu, chyba tak stromym jak ty sam, kiedy patrzą na ciebie z dołu, powodem cofania się może być tylko układ gruntu, nie powinieneś więc wpadać w rozpacz.
Rolę główną w serialu „The last detective” (Ostatni dedektyw) gra Peter Davison znany u nas z seriali „Wszystkie zwierzęta duże i małe” i „Doktor Who”. Towarzyszy mu komiczny Irlandczyk Sean Hughes. Davison gra rolę „groźnego Daviesa”, detektywa z posterunku policji. W istocie jest policjantem z ludzką twarzą w nieludzkim świecie. No i dostaje mu się za tą ludzką twarz. Dostaje mu się od żony, Julie (Emma Amos), która woli ludzi z „ambicjami”, najlepiej w mundurach. W rezultacie następuje separacja, żona dostaje całe mieszkanie a nasz detektyw gnieździ się w kawalerce do spółki z komicznym towarzyszem. Jako, że jest współczujący, reperuje żonie płoty, płaci za naprawy, bierze psa na spacery, w czasie gdy ta poluje na mundury. Davies ma jednak wciąż nadzieję, że te chimery żony są przejściowe. Trzeba przyznać, że myśli powierzchownie, zresztą tak, jak wielu z nas. Julie wyszła za Daviesa, gdy ten rozpoczynał karierę policjanta, gdy był w mundurze, to ją pociagało. Gdy jednak, jako detektyw, przestał nosić mundur i zastąpił go ubraniem cywilnym, gdy konflikty współczujacxego Daviesa z szefem i ambitnymi kolegami zatrzymały jego promocje, zainteresowanie żony spadło niemal do zera. O, gdyby się tak zmienił, gdyby był „jak inni”, wtedy może ...
Emma Amos i Peter Davison
Trzeba przyznać, że gdy idzie o jego własne sprawy, Davies jest kiepskim detektywem. Nie wyciąga wniosków z faktów oczywistych.
Jego szef, nie stroniący od Brandy przy swoim biurku i w barze, nazywa Daviesa „ostatnim detektywem”, tzn. ostatnim, któremu powierzy jakieś zdanie, chyba, że będzie to wyjątkowo podłe i niewdzięczne zdanie.
I tak to już jest: ludzie często pobierają się żyjąc złudzeniami w stosunku do partnera. Julie nie kocha Daviesa takim jakim on jest naprawdę. Owszem, gotowa jest mu okazać od czasu do czasu litość. „Kochałaby” go, gdyby się zmienił. Gdyby stał się „ambitny”, awansował, stał sie „prawdziwym mężczyzną”, najlepiej w mundurze. Rezultatem takiego stanu rzeczy jest zastój, typowy zresztą w wielu małżeństwach.
„- Ach – rzekła mysz – świat staje się z każdym dniem ciaśniejszy. Z poczatku był taki szeroki, że się bałam, pobiegłam więć dalej i byłam szczęśliwa, iż wreszcie zobaczyłam z daleka, z prawej i z lewej strony, ściany; ale te długie ściany z takim pędem zbliżają się do siebie, że już jestem w ostatnim pokoju i tam stoi w kącie pułapka, do której biegnę.
Franz Kafka, „Nowele i miniatury”.
