Bezwstydne kwantowe fraktale, Nobel i krótka historia fizyki

Zadał mi ostatnio Czytelnik trudne pytanie: za co chciałbym dostać nagrodę Nobla. Oczywiście wymigiwałem się od odpowiedzi wprost i sugerowałem, że na Noblu mi nie zależy. Ale czy to była prawda, cała prawda i tylko prawda?

Dziś przyszła do mnie w poczcie wreszcie opublikowana moja praca (jedna z wielu) o kwantowych fraktalach. No i od razu mnie olśniło: chcę przecież dostać Nobla za kwantowe fraktale.

Oto strona tytułowa tej pracy:

A oto fragment strony z grafiką:

Wyjaśnię dlaczego chcę dostać za te obrazki Nobla.

Otóż te obrazki istnieją - ontologicznie. Mój kwantowo-klasyczny algorytm je tworzy bez problemu. Punktem wyjścia jest jednoczesny pomiar wielkości „niewspółmierzalnych”. Oficjalna nauka na samą myśl o czymś takim się oburza: przecież już sam wielki Heisenberg zakazał w ogóle myslenia o czymś takim! Przecież Święta Zasada Nieoznaczoności obowiązuje w Kwantowym Wszechświecie.

A ja sobie gwiżdżę na Heisenberga i na Zasadę Nieoznaczoności. Ja tę zasadę omijam. Wykazuję, że bynajmniej nie musi się stosować tak, jak się to powszechnie myśli.

To jedno. Jest jeszcze druga rzecz. Ta będzie wymagało jeszcze trochę pracy i dobrego pomysłu. Chodzi o to, że według oficjalnej teorii kwantów te moje wzorki, choć matematycznie bez zastrzeżeń, dla fizyki nic nie znaczą. Fizyka ich, jak stwierdzi każdy ekspert, nie zobaczy. Dlaczego? Bo inna Święta Zasada Teorii Kwantów mówi nam, że fizyka widzi jedynie środek ciężkości tych figur. A że figury są symetryczne, środkiem ciężkości jest środek kuli. Ten środek kuli to „stan kwantowy” który się da podsumować jednym zdaniem: „nie wiemy absolutnie nic”. A ja w to nie wierzę. Nie wierzę, że jest to wyrok nieodwołalny. Matematycznie wynika on z liniowości mechaniki kwantowej. A ja uważam, że liniowość mechaniki kwantowej jest czymś przejściowym. Jest jednym z tych zakazów, który prawie wszyscy akceptują jako wyrok niebios i nie ważą się tego wyroku kwestionować. Piszę „prawie wszyscy”, bo trendy nonkomformistyczne są coraz bardziej widoczne – wystarczy popatrzeć na tytuły publikacji np. takiego Marka Czachora z Gdańska:

Czachor, "Non-locality in nonlinear quantum mechanics"
M. Czachor, "Nonlinear Schroedinger equation and two-level atoms", Phys.Rev.A 53, 1310 (1996).#

M. Czachor, "Lie-Poisson and Lie-Nambu structures in linear and nonlinear QM", Acta Phys. Polon. B 27, 2319 (1996)

M. Czachor, "Nonlocal-looking equations can make nonlinear quantum dynamics local", Phys. Rev. A 57, 4122 (1998), quant-ph/9708052.

M. Czachor and M. Kuna, "Complete positivity of nonlinear evolution: A case study", Phys. Rev. A 58, 128 (1998), quant-ph/9708029.

M. Czachor, "Remarks on search algorithms and nonlinearity", Acta Phys. Slov. 48, 157 (1998), quant-ph/9802051 (the eprint is more detailed than the published version).

S. B. Leble and M. Czachor, "Darboux-integrable nonlinear Liouville-von Neumann equation", Phys. Rev. E 58, 7091 (1998), quant-ph/9804052.

.....

A nieliniowa mechanika kwantowa moje kwantowe fraktale zobaczy! Co zatem trzeba zrobić? Trzeba pomyśleć o doświadczeniach, które pozwolą nam ten nieliniowy charakter mechaniki kwantowej ujawnić. Trzeba zaproponować zarówno doświadczenia jak i nowy matematyczny model. Model, który będzie miał same zalety i otworzy nam wrota zamknięte od stulecia. Czas by z iskry rozgorzał znowu płomień.

Oto krótka historia „fizyki podstaw” autorstwa Berkeley Chew, syna Geoffreya Chew - tego od idei bootstrapu (idea przypominająca węża połykającego swój ogon). Pod obrazkiem podaję polskie tłumaczenia kolejnych klatek. Słowa techniczne, takie jak „triangle” - trójkąt, „rhombus” - romb, „paralellogram” - równoległościan, „hemi”, „semi”, „demi” itd. zostawiam w oryginale. Kliknij na obrazek by zobaczyć go w powiększeniu.

(Wzięte z Truesdell: "An Idiot's Fugitive Essays on Science" (Springer 1984))

10000 p.n.e. Mieszkańcy papierowego kwadratu nie mają pojęcia o prawdziwej naturze zamieszkiwanego przez nich wszechświata.
1900 n.e. Fizycy z kwadratu odkrywają podstawowy podział wszechświata. Nazywają go „triangle” i uznają go za podstawowy klocek wszechświata.
Fizycy odkrywają, że triangle daje się rozbić. Jego częściom nadają odpowiednio miana „hemitriangle” i „demitriangle”. Sądzi się, że to właśnie one są podstawowymi klockami z których złożony jest wszechświat.
1950 n.e. Odkryto obrazy zwierciadlane hemitriangle i demitriangle. Nazwano je „antidemitriangle” i „antihemitriangle”.

5) 1960 n.e. Idee fizyków o ich wszechświecie są mącone przez nowe odkrycia: rhombus, paralellogram, nonlateral i wiele innych. Nie jest jasne co te nowe odkrycia oznaczają.
6) 1970 n.e. Pojawia się nowa hipoteza – istnienia hemidemisemitriangle. Stąd mają być jakoby konstruowalne wszystkie znane konfiguracje wszechświata. Sądzi się, że hemidemisemitriangle jest podstawową cegiełką wszechświata.

7) 1975 n.e. Odkryto hemidemisemitriangle. Następnego roku udaje się go rozbić.

8) 2000 n.e. Mieszkańcy papierowego kwadratu nie mają pojęcia o prawdziwej naturze zamieszkiwanego przez nich wszechświata.