My tu sobie gadu gadu a w kwantowym świecie zachodzi kwantowa rewolucja. Chodzi o kwantowe splątaniei o to, że u ludzi może się ono przejawiać jako „głos wewnętrzny”. Tak spekulują dziś bezwstydni fizycy kwantowi. Postnauka? Musi postnauka w postrzeczywistości. Niemniej warto o tym widzieć, bo wiedza nas chroni, ignorancja nas naraża.
Przypuśćmy, że mamy dwie kulki, kulkę czarną i kulkę białą. Mamy też dwie osoby, Jasia i Małgosię. Dajemy każdej z tych osób jedną z naszych kulek. Powiadamiamy o tym fakcie w mejlu do naszego przyjaciela. Mejl zostaje przechwycony przez „służby”, jak to ze wszystkimi mejlami bywa. Na lotnisku Jaś zostaje zatrzymany i znaleziono u niego kulkę białą. Wtedy służby nie mają wątpliwości, że należy zatrzymać także Małgosię, bo z pewnością ma kulkę czarną. Pomiędzy Jasiem a Małgosią nastąpiła bowiem, w trakcie rozdawania im kulek, korelacja. Formalizm teorii kwantów pozwala na znacznie wymyślniejszy rodzaj korelacji znany jako kwantowe splątanie. Pomimo tego, że Jaś dostał kulkę białą a Małgosia czarną, przy przeszukaniu Jasia może się, ze skończonym prawdopodobieństwem, okazać, że ma on kulkę żółtą. Wtedy, choć nie następuje żadna „komunikacja” pomiędzy Jasiem i Małgosią, można mieć pewność, że u Małgosi w wyniku przeszukania znajdzie się kulka niebieska. Tyle formalizm mechaniki kwantowej. A czy ten formalizm stosuje się do naszej rzeczywistości? A jeśli tak, do której rzeczywistości? W fizyce kwantowej można zaobserwować ciekawy trend: rozszerzanie perspektywy z mikro-obiektów na makro-obiekty, w szczególności na organizmy żywe. Pojawiły się ostatnio dwie ciekawe prace. Pierwsza dotyczy owadów, druga ludzi. Zacznę od tej pierwszej. Jej autorem jest Johann Summhammer z Vienna University of Technology, Atominstitut. Tytuł pracy to „Quantum Cooperation of Two Insects” - Kwantowa kooperacja dwóch owadów. Autor zauważa, że kwantowe splątanie żywych organizmów może pomóc w wyjaśnieniu eksperymentalnie stwierdzonych przypadków korelacji pomiędzy encefalogramami różnych ludzi i że daje przewagę organizmom używającym tego mechanizmu w darwinowskiej ewolucji. Korelacja działa „natychmiast”, odległość nie ma w niej znaczenia, nie wymaga „komunikacji”. Rozważane są dwa przykłady. Przykład pierwszy, to para mrówek popychająca kamyk. Aby kooperacja była skuteczna obie mrówki muszą szturchać kamyk w tym samym kierunku i w tych samych chwilach. W modelu kierunek jest wyznaczany klasycznie, jednak synchronizacja pchnięć w czasie wykorzystuje splatanie kwantowe. Autor wykazuje, że kooperacja oparta o mechanizm kwantowy jest efektywniejsza niż mechanizm oparty na fizyce klasycznej.
W drugim przykładzie dwa motyle znajdujące się w dużej odległości usiłują się odnaleźć (a że się znajdują, to wiemy). Mamy tu mieszaninę mechanizmów klasycznych i kwantowych (za mechanizm klasyczny uważa się „zapach”). I znów autor wykazuje, że mechanizmy kwantowe pozwalają na efektywniejsze odnajdywanie się. Prócz pracy mamy symulację komputerową (można ściągnąć ze strony domowej Instytutu i zapuścić u siebie na pececie), gdzie można zobaczyć na własne oczy jak strategia używająca splątania kwantowego jest efektywniejsza od czysto klasycznej. Oto obrazki z symulacji:
We Wstępie czytamy:
„We shall see that one way how QE could work is as an "inner voice", which suggests a specific action to the individual, despite a lack of sufficient information for a rational decision.”
Czyli:
Zobaczymy, że jednym ze sposobów działania Kwantowego Splątania jest „głos wewnętrzny”, który sugeruje danemu osobnikowi określone działania mimo braku wystarczającej informacji do podjęcia racjonalnej decyzji.
Powtórzone to jest we Wnioskach:
„The value of the models is rather instructive: The models illustrate that, in moments of hesitation and indecision due to a lack of information, an "inner voice" in the form of the result of a quantum measurement can be of great help to an individual in achieving a goal of common interest to the species. Therefore, there may have been evolutionary pressure to rely on quantum entanglement for certain decisions individuals need to make in the absence of sufficient information.”
Czyli:
Przedstawione modele są pouczające. Pokazują one, że w chwilach wahania czy niezdecydowania z powodu niedostatku informacji pomóc może „głos wewnętrzny” objawiający się w wyniku pomiaru kwantowego. Posłuchanie tego głosu może być wielce pomocne w osiągnięciu celów wspólnych dla danego gatunku. Może zatem istnieć ewolucyjne ciśnienie ku poleganiu na kwantowym splątaniu przy podejmowaniu decyzji kiedy brak wystarczającej informacji.
Ciekawe jak Autor tej pracy splątuje Darwinizm z ezoteryką!
Druga z prac, mająca aż czterech autorów, bedąca małym rozszerzeniem tej pierwszej, to
Entanglement-assisted Orientation in Space
Caslav Brukner
Institut für Experimentalphysik, Universität Wien, Institut für Quantenoptik und Quanteninformation, Osterreichische Akademie der Wissenschaften
Nikola Paunkovic
Fondazione I.S.I.
Terry Rudolph
Department of Physics, Blackett Laboratory, Imperial College London
Vlatko Vedral
The School of Physics and Astronomy, University of Leeds
Oto obrazek z tej pracy:
Wiedząc już o co może chodzić zacytuję tylko fragmentu ze wstępu i z konkluzji:
Pokazujemy, że kwantowe splatanie może pomóc rozseparowanym osobnikom w podejmowaniu decyzji, gdy ich celem jest odnalezienie się wzajemnie przy braku wszelkiej pomiędzy nimi komunikacji.
Obu pracom mógłbym wiele zarzucić. Fakt, że logika uzyta w tych pracach nie jest logiką klasycznego wnioskowania nie oznacza jednak, że wnioski końcowe są nonsensem. Nie wykluczone, że w podjęciu decyzji co do kierunku badań i publikacji wyników autorzy kierowali się właśnie głosem wewnętrznym.
P.S. O prawdziwej miłości pisałem w "Z wizytą u Państwa Ikosińskich czyli jak znaleźć Prawdziwą Miłość Duszy"
...
