Dalszy ciąg wywiadu psychologa i teologa, Redemptorysty, ojca Andreasa Resch. Wywiad z roku 2005 dla internetowego dziennika Południowego Tyrolu (STOL).
STOL: Czy można zjawiska parapsychologiczne egzaminować w naukowy sposób już post factum?
Resch: Całkowicie naukowo nie jest to możliwe.
STOL: A kiedy jest się na miejscu?
Resch: Tak było ze mną w przypadku “ducha z Rosenheim”. Dziewczyna powinna była jednak być podłączona do urządzeń, gdy zjawiska zachodziły. Mierzona powinna była być oporność skóry oraz promieniowanie mózgu. Poza tym, w sąsiednim pokoju, tam gdzie wysuwały się szuflady, powinna była być zainstalowana kamera by się upewnić, że osoba w tym drugim pokoju nie ma nic wspólnego z szufladami, że jest tylko zwykłym widzem. Byłem jednak zbyt zaskoczony tym, co się działo i nie byłem na to przygotowany. Zatem nie mogłem wyciągnąć stamtąd żadnych naukowych wniosków, nie dostarczyłem żadnych dowodów.
STOL: Czy są przypadki w których można dać ostateczne wyjaśnienie?
Resch: Jest wiele przypadków w których próbuje się znaleźć wyjaśnienia. Ale te wyjaśnienia muszą znaleźć końcowe potwierdzenia.
STOL: Czym charakteryzuje się rzetelny paranormolog?
Resch: Musi być otwarty na te zjawiska, być nimi zainteresowany, zarówno samymi zjawiskami jak i ludźmi. Ja sam stosuję zasadę: lepiej jest dowierzać dziesięć procent za mało, niż dziesięć procent za dużo. W 99 procentach przypadków, które zbadałem wszystko rozwiewało się we mgle.
STOL: A co z pozostałym jednym procentem?
Resch: Przypomina się tu przypadek Medigorie. Byłem kierownikiem ekipy badawczej, ekipy badającej szóstkę dzieci, które doświadczyły objawień. W ekipie było dwunastu lekarzy i dwóch psychologów. Wprowadziliśmy dzieci w stan hipnozy, by przekonać się, czy możliwe jest osiągnięcie przez sugestię stanów podobnych do tych, których doświadczyły. Dokonaliśmy badań medycznych, neurologicznych, psychologicznych, przy użyciu najnowocześniejszych technik. Ponadto użyliśmy detektorów kłamstwa, wstrzymywania się od odpowiedzi, zbadaliśmy strukturę psychologiczną. Mierzyliśmy oporność skóry, pocenie się, rytm serca. Rezultat był prosty: widzący mieli doświadczenie, którego nie da się wyjaśnić poprzednimi doświadczeniami życiowymi, nie było czymś przez nich wymyslonym. Mówili o cechach Matki Boskiej. Nauka nie może tego osobistego doświadczenia wyjaśnić. Może jednak stwierdzić, że widzący nie zmyślali.
STOL: Co się z nimi stało? Czy wstąpili do zakonu?
Resch: Zawarli małżeństwa i nie czerpią z tych przeszłych zdarzeń żadnych korzyści.
STOL: Czy może ojciec krótko opisać z czego to słynne jest Medjugorie?
Resch: Medjugorie jest miejscem pielgrzymek w dzisiejszej Bośni-Hercegowinie. W roku 1981 sześcioro dzieci, czwórka dziewcząt i dwóch chłopców miało tam widzenia matki Boskiej w przeciągu dziesięciu dni. Niektóre z dzieci doświadczają wciąż ekstaz, na porządku dziennym. Dziś Medjugorie, podobnie jak Fatima i Lourdes są miejscami pielgrzymek.
STOL: A jakie było przesłanie w Medjugorie?
Resch: Módl się, pość i pracuj.
Komentarz A.J.: Więcej o przypadku Medjugorie, z punktu widzenia Kościoła, można znaleźć tutaj i tutaj. Dla obserwatora zewnętrznego przypadek Medjugorie ma analogiczne charakterystyki jak przypadek Fatimy. Naturalną więc rzeczą jest szukanie podobnych wyjaśnień. Nie jest to jednak łatwe dla Katolików, bowiem Watykan widzi te rzeczy przez filtr czarno-biały. Albo to dzieło Boga albo to dzieło Szatana. Krępuje to w oczywisty sposób swobodę badań naukowych ludzi uznających autorytet Watykanu za niepodważalny.
