Po niedzieli bywamy zmęczeni, wiadomo - powrót do kołowrotu. Przed wyprawą w krainę funkcji rozerwijmy się zatem nieco. Wczoraj wspomniałem o tym, jak przed laty jeden obrazek znaleziony przypadkiem w książce starszego brata pobudził moja wyobraźnię do tego stopnia, że wpłynął istotnie na wybór mojej profesji. Przypomnę ten obrazek tutaj:
Ten konkretny obrazek pochodzi z książki „Tafeln Höherer Funktionen”, autorzy Janke, Emde, Lösh, Suttgart 1960. Ileż to się ludzie musieli kiedyś napocić robiąc tabele funkcji i obrazki tych funkcji! Dziś mamy komputery i oprogramowanie pozwalające nam na rysowanie tych pięknych funkcji samemu i oglądanie ich w dowolnej perspektywie.
Jako, że czuję sentyment do funkcji, postanowiłem, dla zabawy, zrekonstruować ten stary wykres używając dziś dostępnych nam narzędzi. Użyłem do tego celu programu Mathematica, którego autorem jest Stephen Wolfram, osobistość raczej znana, od dziecka uważany był bowiem za geniusza. Za rodziców miał Sybil i Hugo Wolframów. W swoich genach nasz Stefek musiał mieć ciekawe rzeczy. Dla ciekawostki i dla rozrywki przytoczę życiorys matki Sybil. Matka Sybil miała na imię Kate a nazwisko Friedlander.
Oto tłumaczenie pośpieszne, moje, z „Encyclopaedia Judaica”, tom 7, wyd. 2, 2007, str.277 :
FRIEDLANDER, Kate (1902-1949), kryminolog i psychiatra. Po ukończeniu studiów medycznych w Innsbrucku, przeprowadziła się do Berlina gdzie specjalizowała się w chorobach umysłowych i nerwowych. Również kształciła się na psychoanalityka i pracowała jako specjalista przy sądzie dla nieletnich w Berlinie. W 1933 emigrowała do Londynu wraz z innym wybitnym żydowskim psychoanalitykiem, Paulą Heimann (1899-1982), która później została wybitnym lekarzem psychiatrii dziecięcej w Londynie. Główne osiągnięcia Kate Frienlander to zastosowanie psychoanalizy do teoretycznych i praktycznych zadań w dysocjacji przy formowaniu charakteru. Jej książka „Psychoanalityczne podejście do przestępczości nieletnich (1947) była ważnym wkładem do rozumienia i leczenia młodocianych przestępców. Jej główną pasją, czemu poświęciła wiele lat swego życia było poradnictwo psychologiczne dla dzieci celem eliminacji nieszczęśliwości u dzieci (we współpracowała z Anną Freud). Napisała wiele prac, z których większość zajęła się emocjonalnym rozwojem dziecka i miała na celu zapobieganie przestępczości nieletnich i aspołecznemu zachowaniu w ogólności.”
Wracając do Mathematiki: oto dokładne odtworzenie obrazka z ksiązki. Dodałem tylko trochę tajemniczej mgiełki nad Miastem Wież Jakobiego:
Było to jednak trochę smutne, poszerzyłem więc zakres zmienności części rzeczywistej i części urojonej, obciąłem graf trochę wyżej (tak naprawdę wieże sięgają, w osobliwych punktach, do nieskończoności), wszedłem pomiędzy wieże, oraz dodałem trochę blasku zachodzącego słońca. Oto wynik:
I to by było na dziś. Jutro bowiem czeka nas:
...Ach, wiem jeszcze, że na drugiej półkuli
Słońce świeci, gdy u nas jest ciemno.
Różne rzeczy do głowy mi wkuli,
Tumanili nauką daremną....”
