Wyżej rozwinięte organizmy emitują mniej światła. Paradoks? Jeśli światło ma nieść informację, to wyżej rozwinięte organizmy winny emitować więcej fotonów, nieprawdaż? Tymczasem prymitywne zwierzęta i rośliny emitowały ok. 100 fotonów na sekundę na centymetr kwadratowy, o długości fali pomiędzy 200 i 800 nanometrów, podczas gdy ciało ludzkie emitowało jedynie dziesięć fotonów. Popp odkrył również „opóźnioną luminescencję”. Żywe komórki, oświetlane, po krótkim czasie oddawały światło, świeciły. Był to więc jakiś mechanizm zachowania równowagi, zachowania delikatnego bilansu.
Dwie algi Acetabularia acetabulum
emitują w ciemności fotony
Popp poszedł dalej. Zajął się szczególnie człowiekiem. Przygotował ciemnię, tak dobrą jak mógł, gdzie jego detektory wykrywały tylko parę fotonów na minutę, fotonów tła. Znalazł ochotniczkę, młodą 27-letnia kobietę, która zgodziła się na pomiar jej promieniowania w ciemni, dzień w dzień, przez ponad rok. Okazało się, że emisja biofotonów wykazuje dziwne rytmy. Wykres pokazywał okresy: 7, 14, 32, 80 i 270 dni. Skąd się ta periodyczność brała? Co więcej, emisja z lewej ręki wykazywała ten sam przebieg intensywności co emisja z prawej ręki. Prawa rę ka wiedziała co robi lewa ręka! Popp porównał wykres emisji biofotonów swej młodej i zdrowej ochotniczki z wykresami, które otrzymał badając osoby wykazujące istnienie nowotworów. U osób chorych rytm był zakłócony. Zakłócona była więc, myślał Popp, komunikacja wewnętrzna. Osoby zestresowane emitowały więcej fotonów, jakby organizm starał się przywrócić zachwianą równowagę. Był to więc krok poza neo-Darwinizm, który opiera wszystko na przypadku. Przypadek jest sterowanym przypadkiem, sterowanym przez informację przenoszoną światłem. A światło to obiekt tajemniczy, nawet w dzisiejszej fizyce. Fotony to bozony, te mają więcej swobody niż materialne składniki komórek: protony, neutrony, elektrony. Nie darmo elektrony, fermiony, łączą się w pary Coopera, by w parze stać się bozonami i płynąć przez nadprzewodnik be oporu.
Światło emitowane przez żywe tkanki było w dodatku spójne. Tak jak światło lasera. A laser to wiadomo, hologramy i takie tam. Okazało się, że czym zdrowsza jest żywność, tym bardziej spójne jest emitowane przez tą żywność światło. Otwierało to nowe perspektywy ....
I wtedy społeczność naukowa zareagowała. Popp wybiegł ponad normę. No to mu pokażemy. Mechanizm równania w dól jest powszechnie znany w nauce. Wychylisz głowę i już czeka na nią parę mieczy, by ją uciąć. Rosła liczba studentów pragnących pracować z Poppem. Uniwersytet w Magburgu na te zapędy wprowadził cenzurę. Odmówiono Poppowi przedłużenia jego profesury (skąd ja to znam?). Na dwa dni przed końcem jego zatrudnienia urzędnicy wkroczyli do jego laboratorium, by skonfiskować aparaturę. Popp dostał jednak wcześniej cynk o przygotowywanej akcji i udało mu się wynieść swój unikalny fotopowielacz. Uniwersytet odmówił zapłaty „odchodnego”. Popp skierował sprawę do sądu i wygrał 40,000 marek. Był jednak już spalony. Wyglądało na to, że jego kariera akademicka jest skończona.
Miał wszak rodzinę, którą trzeba było utrzymać. Znalazł więc pracę w prywatnym sektorze farmaceutycznym. Potem zatrudnił go uniwersytet w Kaiserslautern. Podniósł się jednak krzyk, że Popp rujnuje reputację uczelni. Wreszcie znalazł zatrudnienie w Centrum Technologii w tymże Kaiserslautern.
Przez następne 25 lat Popp podnosił się po wszystkich ciosach.
A dziś?
Dziś Popp jest jednym z dyrektorów Międzynarodowego Instytutu Biofizyki.w Neuss. Współpracuje z nim czternaście centrów badawczych na całym świecie. Dysponuje budżetem 50 milionów Euro. Organizuje międzynarodowe konferencje, publikuje.
Instytut ma budynek o dziwnej architekturze – mało jest okien!
Na obrzeżach „oficjalnej nauki” rozwija się nauka nowa. I nic nie jest w stanie tego procesu powstrzymać. Żadne szykany, żadne kalumnie, żadna cenzura. Oczywiście ta niestandardowa nauka błądzi, tak jak błądzi każda nauka. Ale jeśli wiemy dokąd zmierzamy, wtedy nie jest to prawdziwa twórczość, wtedy niczego nowego nie odkryjemy.
Przed pięćdziesięciu prawie laty, w klasycznej już dziś książce „Nauka i teoria informacji”, francuski fizyk Leon Brillouin pisał tak:
„Teoria zmierza dziś ku „ziemi nieznanej”, ziemi informacji absolutnej. Jest to problem który nie był dotąd dyskutowany ani przez naukowców ani filozofów. Kiedy poruszamy problem „wartości”, wkraczamy na terytorium rezerwowane dotąd dla filozofów. Czy kiedykolwiek będziemy w stanie przesunąć granice nauki w tym kierunku? Przyszłość da odpowiedź na to pytanie.”
W tej przyszłości uczestniczymy dzisiaj.
CDN
