Absurdalne pytanie. Czy wszakże na pewno aż tak absurdalne? Helmut Shmidt, fizyk zafascynowany teorią kwantów, wystartował z Uniwersytetu w Kolonii by wylądować w Laboratorium Badawczym Boeinga w Seatle. Czy można zmienić przeszłość, pytał? Mając umysł otwarty nie zrejterował. Podłączył zbudowany przez siebie Generator Zdarzeń Losowych (ang. REG) do magnetofonu, tak by “trzaski” nagrywały się na przemian, losowo, raz w lewym, raz w prawym kanale. Testy wstępne pokazały, że rozkład statystyczny miał istotnie wszystkie charakterystyki rozkładu losowego. Mniej więcej tyle samo kliknięć w lewym co w prawym kanale, z odchyleniami od średniej zgodnie z podręcznikami rachunku prawdopodobieństwa. Przyszedł czas na serię prawdziwych doświadczeń.
Shmidt nagrał więc taśmę, nie testując jej i dał ją do domu ochotnikowi. Zadaniem ochotnika była koncentracja umysłu na nagraniu, tak by nagranie wykazało więcej prawych niż lewych trzasków. Wynik nie nasuwał wątpliwości. Rozkład statystyczny na odebranej taśmie nie pasował do podręczników rachunku prawdopodobieństwa i wykazywał przesunięcie średniej w prawo. To, że człowiek może swym umysłem wpłynąć na rozkład kwantowych zdarzeń losowych nie było niczym nowym. Przed Schmidtem wykazały to tysiące innych eksperymentów przeprowadzonych w różnych laboratoriach na świecie. Ale to, że można wpłynąć na zdarzenia przeszłe, to było coś nowego. To tak, jakby uczestnicy jego doświadczeń mogli się cofać w czasie. Zachęcony takim początkiem Schmidt przeprowadził ponad 20 tysięcy podobnych eksperymentów, używając przy tym różnych protokołów eksperymentalnych, by wyeliminować możliwość możliwość oszustw. Wynik był taki jak na początku.
Shmidt postanowił wtedy skomplikować nieco swe doświadczenia. Znał bowiem dobrze teorię kwantów i słyszał nie raz o „roli obserwatora.” W następnej serii doświadczył, przed działaniem świadomym celem wpłynięcia na rozkład statystyczny, dawał taśmę do komuś po prostu do przesłuchania. Ta seria pokazała znacznie słabszy efekt. Jak gdyby nasza rzeczywistość była „płynna”, do chwili gdy skoncentruje się na niej czyjaś świadomość.
Doświadczenia Schmidta powtórzono następnie w Princeton. Robert Jahn i Brenda Dunne przeprowadzili tam 87 tysięcy podobnych doświadczeń, przy czym „podróż w czasie” wahała się od trzech dni do dwóch tygodni. Zauważyli, że „działanie w przeszłość” daje silniejsze efekty niż działanie w teraźniejszość.
Czy jest to możliwe tylko dla zdarzeń kwantowych, mikroskopowych? Okazało się, że nie. Umysł, może też wpływać na rozkład statystyczny zdarzeń makroskopowych.
Jak to się dzieje? Dlaczego? Podręczniki o tym milczą, no z wyjątkami nieznanymi szerokiej publiczności.
Źródła:
H. Schmidt, 'Additional affect for PK on pre-recorded targets', Journal of Parapsychology, 1985; 49: 229-44; 'PK tests with and without preobscrvation by animals', in L. S. Henkel and J. Palmer (eds), Research in Parapsychology 1989 (Metuchen, NJ: Scarecrow Press, 1990): 15-9, in W. Braud, 'Wellness implications of retroactive intentional influence: exploring an outrageous hypothesis', Alternative Therapies, 2000, 6(1): 37-48.
B. G. Jahn et al., 'Correlations of random binary sequences with pre-stated operator intention: a review of a 12-year program', Journal of Scientific Exploration, 1997; I1(3): 345-67
