Wizja z lat dziecinnych:
Drzewo strzeliste srebrzyste. Strzela wysoko, wysoko do nieba. Gałęzie, o metalicznym połysku, na gałęziach, wysoko-wysoko ludzie. Mają zdolność latania swobodnie jak ptaki. Grawitacja praktycznie na nich nie działa. A jednak nie odlatują dalej, wzwyż, ku gwiazdom. Ich siedziby wysoko, ale nie za wysoko – trzymają się ziemi.
I taki chciałbym być. Jednak o wizji tej zapominam. Zbyt blisko trzymam się ziemi, nie rozwijam skrzydeł tak jakbym tego chciał i tak jakbym z cała pewnością mógł.
Szukałem wczoraj po sieci czegoś podobnego. Nie znalazłem. Znalazłem podobne, ale tylko częściowo.
Wysoko do nieba
Srebrzyście
Strzeliście
Co przeszkadza w twórczości? Rutyna.
Ale rutyna ma swe pozytywy. Urządzamy wokół siebie nasze otoczenie. Kierujemy się przy tym wygodą. Po co utrudniać sobie życie, kiedy można je sobie ułatwić. Mając cel, po co wybierać trudną i nową drogę, kiedy do celu można dojść szybciej i łatwiej drogą już wypróbowaną?
Pomiędzy wymaganiem efektywności i życiem twórczym trzeba pójść gdzieś na kompromis. Tylko gdzie? W tym cała rzecz.
Czytałem wczoraj, że dano pięcioletnim dzieciom test NASA sprawdzający zdolności do twórczej działalności. Wynik pięciolatków 98% Powtórzono ten sam test na tychże dzieciach dziesięcioletnich. Wynik 30%. Te same dzieci już 15-letnie: 12%. Ten sam test dano 280,000 dorosłych. Wynik: 2%.
Z wiekiem przestajemy być twórczy. Jakoś temu należy zaradzić, przeciwdziałać, drastycznie. Co nie oznacza zachęty do zdziecinnienia.
Pisał Gurdjieff: Nigdy nie działaj tak jak działają inni. Albo nie rób nic, po prostu idź do szkoły, albo działaj tak jak nikt inny nie działa.
Łatwo powiedzieć. Trudniej wykonać. I łatwo źle zrozumieć i stać się ekscentrycznym dla ekscentryczności. Sztuka dla sztuki.
Idzie o to by nie zasypiać. Idzie o to, by mieć pod ręką budziki i je bez ustanku nakręcać. By dawać sobie kopy. Twórcza dyscyplina. Zdyscyplinowana twórczość. Jestem pewien, że takowa jest możliwa. Jej szukam.
A z notkami zawaliłem. Przygotowuję nową pracę – na konferencję w Pradze, już za dwa tygodnie. Czasu brakuje, pracy wiele.
Placki ziemniaczane z mojej kuchni.
