Wpadła mi przed paru dniami w ręce książka wydana w Rosji: Czas, Chaos, Kwant:
Jako autorzy figurują Ilya Prigogine i Isabelle Stengers. W przedmowie czytam, że jest to już ósme wydanie i że jest to łumaczenie z angielskiego. Ale nie podano z jakiego angielskiego. A ja wolałbym wersję angielską.
Prigogine, Belg,
noblista z chemii z roku 1977, już nie żyje od roku 2003. Piszę więc do Izabelli i pytam o co się tu rozchodzi. Ta pojęcia nie ma i prosi bym przetłumaczył na angielski spis rozdziałów w rosyjskim wydaniu. Tłumaczę, posyłam jej też fragment wstępu. Pisze mi, że to najpewniej „
Koniec Pewności” i że ona nie chciała figurować jako współautorka końca pewności, bo to w zasadzie dzieło tylko samego Prigogina.
Zamawiam koniec pewności. Przyszedł w dwa dni, dzisiaj:
Zaczynam czytać: toż to nie to samo co wydali Rosjanie. To i owo podobne, ale w rosyjskiej ksiązce jest o całe nieba więcej. We wstępie Prigogine wzmiankuje, że coś specjalnie przygotowywał w języku rosyjskim. Widać Rosjanie kontaktowali się wprost z Prigoginem. Stengers w ogóle nie wiedziała, że Rosjanie wydali książkę gdzie ona jest współautorem.
Koniec pewności. Akurat się nadaje do tego nad czym dziś pracuję. We wstępie Prigogine pisze:
„Wierzę, że znajdujemy się w ważnym zwrotnym punkcie w historii nauki. Doszliśmy do końca drogi utorowanej przez Galileusza i Newtona, drogi, która ukazała nam wszechświat jako odwracalny w czasie i deterministyczny. Dziś widzimy erozję determinizmu i wyłaniające się nowe sformułowania praw fizyki.”
Świetne, zacytuję w mojej pracy – bo dokładnie o tym przecież piszę!
