Milczałem przez ostatni tydzień. A milczałem, bo potrzebna mi była koncentracja. W czasie zaciekłej walki zapaśniczej nie można sobie pozwolić na rozproszenie uwagi. Pełna koncentracja aż do chwili gdy przeciwnik leży na obydwu łopatkach i wybałusza proszące o litość oczy.
I tak to ze mną było. Zmagałem się z nie byle jakim przeciwnikiem. Zmagałem się z utartą przez sto lat interpretacją mechaniki kwantowej. W powszechnej interpretacja mechanika kwantowa na to i na owo „nie zezwala”. Nie zezwala na przykład na przewidywania oparte na jednoczesnym pomiarze pędu i położenia. Nie zezwala na rozróżnianie pomiędzy dwoma mieszanymi stanami, jeśli obydwa mieszania prowadzą do tej samej macierzy gęstości.
Myślę, że wcześniej czy później fizykom się zakazy znudzą. Znajdą się niepokorni doświadczalnicy.
Ale doświadczalnik zawsze opiera się na jakiejś teorii, na jakichś tam hipotezach. Doświadczenie zazwyczaj pewne hipotezy potwierdza (choćby i prowizorycznie). Inne obala.
Tak więć przez ostatni tydzień pracowałem nad stworzeniem i uzasadnieniem takiej hipotezy, hipotezy, która byłaby falsyfikowalna. Nad podaniem co należy mierzyć i jak, co obserwować, i czego należy się spodziewać. Oczywiście kładłem jedynie zrąb. Poza zrębem są jeszcze detale i tam się zwykle kilka diabłów gnieździ. Ale bez zrębu detale nie mają na czym się trzymać. Ten zrąb położyłem. Musiałem się poduczyć nieco metod analizy statystycznej. Bo w teorii kwantowej (jak zresztą prawie wszędzie indziej) kluczem są metody statystyczne. Możemy przewidywać jedynie probabilistycznie, oceniać szanse, oceniać stopień zaufania do tej czy innej hipotezy. Tak się dzieje ze względu na niepełną informację, na szum, na nasz ograniczone możliwości.
Statystyka z kolei to studnia bez dna. Różne metody, metodologie, interpretacje. Różne szkoły, Musiałem się trochę przez to przegryźć. Potem przyszły symulacje i ich obróbka statystyczna. Idzie o to by znaleźć (teoretycznie) taką konfigurację doświadczenia by wynik statystycznie znaczący. Kiedy wynik jest znaczący a kiedy nie – o to ludzie się kłócą. Parapsycholodzy na przykład uważają swe wyniki za statystycznie znaczące, sceptycy te same wyniki uważają za nie dowodzące niczego.
W końcu dostałem to co chciałem dostać. W międzyczasie przeprowadziłem setki symulacji, których wyniki obrabiałem różnymi algorytmami statystycznymi.
Dziś wiem, że moje kwantowe fraktale „istnieją”. Są rzeczywiste. To spora pociecha. Bo jedna rzecz to bawienie się czystą matematyką. Inna zaś to tworzenie zrębów nowej fizyki. A ja mam także te drugie ambicje. Od zarania dziejów.
Zapasy mam za sobą. Mogę wrócić do pisania mojej książki i do blogowania.
