Benoit Mandelbrot - francuski matematyk, pochodzenia polskiego (1924-2010) - wprowadił do powszechnego użytku fraktale. W ciągu 30 lat zrobiły one istną furorę. Dziś otarł się o nie bodaj każdy. Był to wyczyn nie lada a i sam Mandelbrot nie był zwykłym naukowcem. Był „odmieńcem”. Warto się przyjrzeć temu na czym ta jego „odmienność” polegała. W roku 1994 odbierał Nagrodę Hondy w Tokyo. Przy tej okazji wygłosił odczyt p.t. „
Fractals and The Unity of Knowing and Feeleing” - „Fraktale i jedność wiedzenia i czucia”.
„Wiedzenie” to gdy się wie, „czucie”, to gdy się czuje.
Mało który matematyk ośmieliłby się tak zatytułować swój wykład. I mało który fizyk. A jak już się na to waży, nie będąc Mandelbrotem, to otrzyma przydomek odmieńca i przy pierwszej sposobności Fakultet się takiego pozbędzie. A już do Akademii taki na pewno nie wejdzie.
Ale przecież nie o tym jest ta notka. Chcę tu po prostu przytoczyć niektóre stwierdzenia Mandelbrota z tego wykładu.
Mówi tak:
„Geometria fraktalna jest niedawnym matematycznym i graficznym wcieleniem pradawnych poglądów naszej kultury, a może i wszystkich kultur.”
Przytacza biblijną historię stworzenia świata i zauważa, że wzmianka o świetle dała początek optyce, wzmianka o sklepieniu niebieskim dała początek astronomii, wzmianka o lądzie – geologii. Jednak niebiosom i ziemi brakowało formy.
Czytamy:
„Chmury nie są sferami, góry nie są stożkami, linie brzegu nie są okręgami, a kora drzew nie jest gładka. Ani też światło nie podróżuje po liniach prostych.”
Jestem tymi stwierdzeniami Mandelbrota niezwykle przejęty. Jednak, będąc też swego rodzaju odmieńcem, dodam to czego Mandelbrot już jakoś nie śmiał zauważyć – bo, jak sądzę, to zbyt ezoteryczne było dla niego:
„Jak na górze tako i na dole. Jak na dole, tako i na górze.”
Pewne formy się powtarzaja. Makro odbija się w mikro a mikro w makro. Widać to i w moich kwantowych fraktalach, gdzie jednym zastosowanie mojego algorytmu są pomiary kwantowych mikroobiektów a drugim wariackie manewry małp sterujących kosmicznym UFO.
