Dyskrecja to zaleta. Dyskrecja to sztuka. Dyskretnym wart być – czasami, ale nie zawsze. Bo czasem należy być niedyskretnym. Żartuję. Jak zwykle. Jak to ark.
Żart po angielsku (Laura przypomniała mi go znowu parę dni temu):
Question: „Where was Noah when the lights went off?”
Answer: „In the dark.”
No właśnie. Nie chcę trzymać Was w ciemności. Więc pozwolę sobie na niedyskretność. Na niedyskretność, nie zaś na niedyskrecję. Bo pytanie to gnębi mnie od dawna:
Czy Przyroda jest ciągła, czy też dyskretna?
(A obrazki ściągnąłem stąd:
500 keyword text
Real Numbers vs. Integers
Analog vs. Digital
Intuitive vs. Analytical
Continuous vs. Discrete
To what extent is it possible to say anything ‘real’ about the world by atomising its elements? At what resolution does the difference perceived between the analog and the digital disappear?
Męczył się biedny Einstein. Przez cały życie pracował z modelami ciągłymi: geometria Riemanna, jej różne uogólnienia... Ale wspomniał też, że pewnie trzeba będzie to zarzucić i zabrać się w końcu za dyskretne. Tylko będzie to ogromna robota. Wszystko od początku. I nie bardzo wiadomo jak.
Dziś różni ludzie próbują. Jedni więcej, inni mniej. Na wiele różnych sposobów. Mojemu koledze z blogu, Eine, spodobały się kiedyś „sieci spinowe”. Zachwalał je, był nawet jakby entuzjastyczny. Ja mniej. Wolę iść swoją drogą. Nawet jeśli daleko nie zajdę, to przynajmniej przygodę mieć będę. Przygodę dyskretną.
A mnie ciągnie, bo lubię Burkhardta Heima. A u niego, u podłoża, jest dyskretność. Dopiero dalej się uciągla – czym dalej od źródła tym bardziej. Ale sam zaczałęm myśleć o dyskretności już dawno. Próbowałem robić dyskretną elektrodynamikę. Nawet jednego doktoranta kiedyś na to napuściłem. Marcin Szreder się nazywał, Ale to chyba nie ten sam:
No, jakoś nic z tego nie wyszło.
A dziś mam nowy pomysł. Chcę o tym npisać więcej. Będą więc symetrie. Ale to już w kolejnej notce.
