Są ludzie negujący istnienie materialnego świata. Warto się im przyjrzeć, bo może to być pouczające. (Podobnie pouczającym może być przyjrzenie się ludziom negującym istnienie rzeczywistości niematerialnej, jak choćby tym spod znaku racjonalista.pl.) Jedną z takich znanych i popularnych postaci jest Peter Russell – jego wykład
p.t. Prymat Świadomości podawał jako pozytywny przykład KAP1 w komentarzu do poprzedniej notki. Dla mnie osobiście nie jest to przykład pozytywny, jest to jednak przykład pouczający. Przyjrzyjmy się zatem biografii tego „wolnomyśliciela”.
Peter Russell studiował matematykę i fizykę teoretyczną na Uniwersytecie w Cambridge. No, Cambridge gościło u mnie ostatnio dość obficie. Nie wiemy czy Peter Russell studia ukończył czy nie. Można sądzić, że ich nie ukończył – inaczej byłaby o tym wzmianka. Pociągnęły go bowiem „tajemnice ludzkiego umysłu” - zmienił więc kierunek studiów, zaczął studiować eksperymentalną psychologię. Wybrał się w podróż do Indii, studiował techniki medytacji i filozofię Wschodu. Otrzymał pierwsze w Wielkiej Brytanii stanowisko wykładowcy wschodnich medytacji. Dalej otrzymał stopień naukowy w dziedzinie technik informatycznych – ciągnęła go „wirtualna rzeczywistość”. Razem z Tony Buzanem stworzył „Mind Maps” - teraz wiemy czemu KAP1 go poleca.
Dalej już zaczął sprzedawać swoją ideologię klientom zainteresowanym w samo-rozwoju, redukcji stressu, pobudzaniu twórczości klientom takim jak IBM, Apple, American Express, Shell Oil i British Petroleum. Temu ostatniemu redukcja stressu z pewnością bardzo się przydała, zwłaszcza po katastrofie w Zatoce Meksykańskiej.
Peter Russell napisał trochę książek: O technice TM (Medytacja Transcendentalna czy jak tam), o Upaniszadach, o Globalnym Przebudzeniu Umysłu, o Czasie Przebudzenia, oraz Od Nauki do religii.
Jest członkiem Institute of Noetic Sciences, World Business Academy, Frinhorn Foundation, The Club of Budapest. Jest więc przypuszczalny ulokowany blisko miliardera George'a Sorosa i blisko wielkiego pieniądza sterującego światem. Pod tym względem jest blisko ziemi, jego myśl buja jednak wysoko w obłokach.
Na swoje stronie ma zmieniające się cytaty. Akurat wyświetlił mi się cytat z Woltera:
„Jeśli Bóg stworzył nas na obraz i podobieństwo swoje, to my odwzajemniliśmy się z nawiązką.”
W swoim wykładzie „Prymat świadomości” przyznaje się nam, że przestał wierzyć w istnienie czegokolwiek fizycznego. Że fizycy niby coś „mierzą”? Ależ tam. Oni nie mierzą niczego fizycznego. Mierzą zaburzenia „Akashic mind-field”. Cząstki elementarne? To tylko zaburzenie tego pola świadomości. Świadomość czuje świadomość. Jak ona to „czuje”? W to Peter Russell nie wchodzi. U podstaw wszystkiego leży „kwant świadomego doświadczenia” - chitta.Fizyka jest, jego zdaniem, badaniem struktury świadomości.
Dla wielu wyda się to odkryciem i rewelacją. I pójdą ta drogą.
Ja jednak proponuję inną drogę. Proponuję drogę, którą Peter Russell porzucił nie mając cierpliwości, motywacji lub zdolności by ją zgłębić. Tą drogą jest przyjrzenie się światu materialnemu bez negowania świata duchowego – pozostając otwartym. Nie chodzi mi przy tym o to, że „prawda leży gdzieś pośrodku”. Chodzi mi o to, że „diabeł ukrywa się w szczegółach”. Dlatego szczegółów nie należy pomijać. Wiele z tego co zauważa Peter Russell może być celne.Nie musimy jednak kupować całego towaru który oferuje, w szczególności nie musimy kupować jego negacji świata materialnego.
Powyższe było uwagami natury nieco filozoficznej. Filozofem nie jestem i nie mam takich aspiracji. Jeśli jakiejś filozofii jestem bliski, jest nią „racjonalny irracjonalizm”. Że nie ma takiej filozofii? Cóż nie myślę na 100% racjonalnie, a częścią irracjonalizmu jest racjonalne przyzwalanie na sprzeczności w rozumowaniach.
Co rozumiem przez świat materialny? Najlepiej przedstawię to na przykładzie. Na Youtube można obejrzeć interesujący filmik
Film jest z roku 1940. William D. Coolidge wyjaśnia tam i demonstruje jak działają lampy rentgenowskie. Te promienie w roku 1940 musiały być jakoś mniej szkodliwe niż te dzisiejsze, Coolidge bowiem żył 102 lata (1873-1975). Podstawą lampy rentgenowskie jest „lampa katodowa”. Bańka szklana z wypompowanym powietrzem i dwiema elektrodami: katodą i anodą. Do elektrod tych podłącza się zasilacz – wysokie napięcie, rzędu dziesiątków kilowoltów. Jeśli w środku bańki pozostawimy nieco gazu wtedy można coś zobaczyć: świecącą wstęgę pomiędzy katodą i anodą.
Gdy zbliżymy magnes – wstęga się odchyla.
Co to jest, to coś co widzimy? Czemu się odchyla? W którą stronę się odchyla? Jak to odchylenie zależy od odległości magnesu? Nie sądzę, by medytacja, nawet ta transcendentalna, pomogła nam znaleźć odpowiedzi na te pytania. Potrzebna jest praca, potrzebna jest teoria, potrzebne są jakieś hipotezy i jakieś formuły ubrane w język matematyki. Tym właśnie zajmują się fizycy.
A jak fizycy tłumaczą to, co się dzieje? Tu pomocny może być inny filmik
Według fizyków cosik leci pomiędzy katodą i anodą. To cosik niesie ze sobą ładunek i niesie ze sobą energię – może obracać wiatraczek. To cosik fizycy nazywają elektronami. Dlaczego to cosik reaguje na magnes? Na co jeszcze to cosik reaguje? Jak reaguje? Jak to jest z tymi magnesami? Jak wyjaśnić ilościowo ich działanie na odległość, poprzez przestrzeń? Duch to działa czy coś materialnego? Fizycy szukają zatem dalej. Chcą wiedzieć co, jak, dlaczego, ile?
Nawijają zatem fizycy drut:
Starają się przy tym zachować odpowiednie proporcje. Taka konfiguracja dwóch cewek jak na obrazku wyżej ma swoją nazwę: to cewka Helmholtza. Wewnątrz takiej cewki można przepuścić to cośik. I co? Otóż to cosik zaczyna wtedy wyginać łamańce. Pstryk – pstryk, zmiana natężenia prądu przez cewkę, pstryk pstryk – zmiana kierunku „promieni katodowych” - i Chińczycy z Tajwanu mają niebywałą uciechę, jak na tym filmie:
A studenci w laboratoriach nie tylko mają uciechę, ale coś mierzą. Mierzą zależność promienia świetlistego koła
od natężenia prądu w cewce. Robią jakieś tabelki.
Podobno liczą w ten sposób stosunek masy elektronu do jego ładunku. Wszystko to opiera się na hipotezach – dziś na tyle ugruntowanych, że nazywamy je teorią. Jednym z elementów tej teorii jest pojęcie pola magnetycznego.
Na obrazku wyżej cewka jest materialna – można jej dotknąć, można samemu nawinąć. Jednak te świetliste lnie, linie pola magnetycznego - to hipoteza. Jak ją sprawdzić? Tak jak się sprawdza wszystkie hipotezy – przez wyciąganie wniosków ilościowych i ich doświadczalne sprawdzanie. Gdy przewidywania są zgodne z rzeczywistością – to dobrze, ale to jeszcze nie dowodzi słuszności hipotezy. Gdy przewidywania z rzeczywistością są niezgodne – to źle. Wtedy zwykle hipotezę się łata dodatkowymi hipotezami. I tak się robi dopóty, dopóki te dodatkowe hipotezy nie zaczynają być sprzeczne jedna z drugą.
Niniejsza notka jest jedynie wprowadzeniem w temat. A że rozmawiamy o rzeczach prostych – warto ten temat poszerzyć, przejść do szczegółów. W nich bowiem diabeł się ukrywa. Co to za diabeł? O tym w przyszłości.
