Nie chcemy już od was uznania
Ni waszych mów ni waszych łez
Skończyły się dni kołatania
Do waszych dusz, do waszych kies.
....
Inaczej się dziś zapatrują
I trafić chcą do naszych dusz
I mówią, że nas już szanują
Lecz nadszedł czas odwetu już!
Zatem, do boju kwanty!
Tylko czym strzelać? Zasięgnijmy rady u naszego ulubieńca, Richarda Feynmana. Tom 3 Wykładów z Fizyki, Rozdział 21-7. Mamy tam taki rysunek:
Pod nim podpis: Pierścień w polu magnetycznym: a) w stanie normalnym, b) w stanie nadprzewodzącym, c) po usunięciu pola zewnętrznego.
Chodzi o pole magnetyczne. W pierścieniu płynie prąd, bez oporu, jest więc pole magnetyczne – jest, jest i jest, i nie chce zniknąć. Tylko prawda li to? A może to wymysł teoretyków? Być może, choc nasz zapaśnik stojący na nadprzewodzącym dysku unoszącym się w powietrzu (popatrzcie na szczelinę) nad silnym magnesem wydaje się traktować sprawę poważnie.
No dobrze, brygada – brygadą, zapasy – zapasami, a gdzie tu kwanty i gdzie prawdziwy bój?
Feynman oblicza, różniczkuje, całkuje, i zauważa:
Uwięziony (w nadprzewodnikowym pierścieniu) strumień pola magnetycznego musi zawsze być całkowitą wielokrotnością 2Pih/q, gdzie q jest ładunkiem elektronu. Musi być wielokrotnością podstawowej jednostki kwantowej, równej w przybliżeniu 0.0000004 Gauss cm2. Tego „chce” funkcja falowa – ta o wątpliwym statusie ontologicznym.
Przy dostatecznie czułych przyrządach taka wielkość strumienia powinna dać się już zmierzyć.
I co się okazuje? Okazuje się, że przy odpowiednich warunkach całe pole magnetyczne w nadprzewodniku gromadzi się w skwantowanych wirach. Każdy wir odpowiada kwantowi strumienia magnetycznego związanego nie z jednym elektronem, ale z parą elektronów – bo elektrony, gdy jest zimno, lubią łączyć się w pary, tzw. pary Coopera. We dwoje jakoś cieplej i raźniej. No i wolność, o dziwo, o wiele większa.
Zatem, ludzie, łączcie się w pary, ale tak by wypadkowy spin wyszedł dokładnie na zero. Niełatwo w życiu takiego towarzysza, z dokładnie przeciwnym spinem wyczaić. A jak się źle wyczai – koniec z marzeniami o wolności. Sieć krystaliczna życia nas rozproszy, będziemy jak chorągiewki na dachu.
Skwantowane wiry mają też życie społeczne i dziś możemy je obserwować, analizować, rozwijać psychologię i socjologię takich kwantów.
Oto cztery obrazki z życia kwantowych wirów - maszeruje kwantowa brygada:
A jak ktoś ma szybki internet i chce zobaczyć jak kwantowe wojsko maszeruje, proponuję zaglądnięcie tutaj
i ściągnięcie filmu (proponuję wybrać z narracją) np.
-
Movements of vortices penetrating into niobium thin film with a square array of artificial defects when the applied magnetic field increases.
Czy do powstania i sfilmowania takich wirów potrzebna jest ludzka świadomość? Nie bardziej niż do zasadzenia kapusty w ogródku.
A więcej fotek z życia kwantów tutaj.
A co mówi sam twórca tych filmów, Akira Tonomura?
„W samej rzeczy czasami wydaje mi się, że obserwacja żywych organizmów może być również interesująca.” ... My, ludzie, nie dociekliśmy wszystkiego. Mechanika kwantowa przyszła po mechanice klasycznej. A co przyjdzie po mechanice kwantowej? Aby to wiedzieć potrzeba trochę badań.”
